“หนองบัวแดง” หนังที่ควรดู

จากการชมหนังเรื่องนี้เมื่อเดือนที่ผ่านมา ผู้เขียนมีมุมมองว่านี่คือผลงานที่แสดงอัจฉริยภาพด้านการกำกับภาพยนตร์ของ ส. อาสนจินดา เป็นหนังเรื่องเด่นที่คิดว่าถูกมองข้ามอย่างน่าเสียดาย และเป็นหนังที่ควรดู ควรศึกษา วิจารณ์อย่างกว้างขวาง ควรนำมาพูดถึงได้เรื่อยๆ ตอนแรกผู้เขียนคิดว่าหนังเรื่องนี้เคยผ่านตาตนเองตอนเด็กทางทีวี แต่เมื่อทบทวนแล้วก็นึกได้ว่าเคยไปดูเมื่อครั้งมาฉายกลางแปลงแถวบ้าน และพอดูแค่ช่วงเพลงไตเติ้ลขึ้นเท่านั้นก็กลับบ้านเลย ภาพบัวแดงกลางหนองน้ำเป็นสีออกแดงซีดเพราะฟิล์มเก่า ประกอบกับเพลงที่มีเนื้อร้องท่อนแรกว่า “หนองบัวแดงแฝงความไหวหวั่น...” ด้วยสำเนียงลูกกรุงปนลูกทุ่งเสียดสะท้านจิต พร้อมชื่อผู้แสดงนำขึ้นต้นเรื่องเป็น สมบัติ อรัญญา ซึ่งหมดยุคดังไปแล้วในช่วงนั้น ทำให้ผู้เขียนรู้สึกในตอนนั้นว่าต้องดูหนังเก่า เนื้อเรื่องดาดๆ สมบัติมาตามเกี้ยวอรัญญาพายเรือเก็บบัวแดง จนเกิดรักรันทดด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง ต้องน่าเบื่ออย่างแน่นอน จึงพลาดโอกาสดูในครั้งนั้น และไม่รู้ว่าใครเป็นคนสร้างสรรค์ แต่ถึงดูไปจนจบก็คงไม่มีความเข้าใจหนังได้มากเท่าในปัจจุบัน การดูเมื่อเดือนก่อนจึงเท่ากับเป็นการดูครั้งแรก และก่อนดูก็ยังมีความคิดแบบเดิมอย่างน่าประณามตัวเอง แต่เมื่อดูจบก็รู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้เห็นคุณค่าของหนังเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นการกำกับ บท กำกับภาพ ลำดับภาพ กำกับศิลป์ ออกแบบเครื่องแต่งกาย เมคอัพ ดนตรีประกอบที่ดูเหมือนขาดการสร้างสรรค์แต่มีจุดหมายเฉพาะ และการแสดงของนักแสดงในบทสมทบ ได้แก่ ทัต เอกทัต, สมจิตร ทรัพย์สำรวย, สินีนาฏ โพธิเวส, เมตตา รุ่งรัตน์, เทพ เทียนชัย โดยเฉพาะสองท่านแรก เพียงปรากฏตัวบนจอโดยยังไม่ทันมีบทพูด รังสีเฮ้ากวงก็แผ่ไปทั่วทั้งโรง สำหรับผู้เขียนแล้วนี่คือหนังอมตะ เป็นหนังไทยที่ประทับใจผู้เขียนตลอดกาล มุมมองนี้ขอกล่าวไว้เพื่อการสดุดี ส.อาสนจินดา โดยเฉพาะ และเพื่อให้ตนเองรำลึกถึงความตื่นเต้นเมื่อค้นพบความน่าทึ่งของหนังไทยเรื่องนี้ ซึ่งนับเป็นมรดกสำคัญชิ้นหนึ่งทางศิลปะภาพยนตร์ไทยในความคิดของผู้เขียน