ผู้เขียนขอขอบพระคุณ
ในโอกาสที่วันแม่ตามปฏิทินเวียนมาในปีนี้ ผู้เขียนคิดว่าตนเองสรรเสริญแม่ตัวเองน้อยเกินไปในสื่อนี้ที่ตนเองถ่ายทอดความคิดไว้สารพัด ทั้งที่แม่เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิต จึงต้องสดุดีแม่ วันแม่ของผู้เขียนคือทุกๆ วัน วันแม่ที่กำหนดไว้ตามปฏิทินจึงเป็นวันธรรมดาวันหนึ่งสำหรับผู้เขียน
แม่มีความหมายและความสำคัญมากต่อชีวิต เพราะแม่คือคนที่ผู้เขียนเกลียดที่สุด และรักที่สุด โดยผู้เขียนเคยบอกให้แม่รับรู้แล้ว ดังนั้น ผู้เขียนจึงรู้ได้เป็นอย่างดีว่าตนเองรักแม่ที่สุด และเป็นลูกที่ดีและเลวของแม่ด้วยเหตุผลนี้
ผู้เขียนขอย้ำสิ่งที่เคยกล่าวไปแล้ว นั่นคือขอให้กำลังใจคนที่ไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่ หรือไม่มีพ่อแม่อยู่ด้วย หรือพ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงดู ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ ผู้เขียนมองว่าคนทุกคนมีพ่อมีแม่อย่างแน่แท้ที่สุด และพ่อแม่ของเราก็ไม่จำเป็นต้องเหมือนพ่อแม่ของใครต่อใคร หรือไม่จำเป็นต้องมีชีวิต หรือใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเรา น่าทึ่งออกที่ใครสักคนเติบโตขึ้นมาได้อย่างไม่มีพ่อมีแม่อยู่ด้วย ในครรลองชีวิตที่เป็นคุณต่อตนเองและคนอื่นๆ และในเมื่อคนเราไม่อาจห้ามความเกลียดได้ ผู้เขียนจึงคิดว่าเราควรรักพ่อแม่อย่างที่ท่านเป็น เพื่อให้เกลียดท่านน้อยที่สุดจนถีงขั้นไม่ได้เกลียดเลย และเพื่อให้ตัวเราเกลียดตัวเองน้อยที่สุดด้วย รวมทั้งเกิดความเข้าใจได้ว่าแม่ไม่จำเป็นต้องแบกรับบทบาทของผู้ให้การปกป้องดูแลอย่างสมบูรณ์แบบ ตามที่คนส่วนใหญ่ในสังคมกำหนดไว้ให้เป็นภาระอันหนักอึ้ง
ผู้เขียนโชคดีที่ได้อยู่กับแม่ มีแม่เลี้ยงดู และทำสิ่งขัดใจแม่ได้มากมายโดยไม่ให้แม่เดือดร้อน เรารู้ดีว่าต่างทำร้ายกันและด้วยคำพูดอยู่เสมอมา ทั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ ขณะเดียวกันผู้เขียนก็แสดงให้แม่รู้เสมอว่ารักท่าน สิ่งที่เป็นความสำเร็จทั้งปวงของผู้เขียนล้วนมีที่มาจากแม่เป็นสำคัญ ส่วนพ่อนั้นมีชีวิตอยู่กับผู้เขียนไม่นานนัก และมีเกียรติประวัติทางการเรียนและการงานอันน่าปรารถนา ตามค่านิยมของกลุ่มคนและสังคมที่มุ่งให้ความสำคัญต่อเรื่องการศึกษา ซึ่งส่งผลมาถึงผู้เขียนในแง่การคำนึงถึงเรื่องความต้องการในการเรียนรู้ของตัวเอง ผู้เขียนหวังให้ส่วนนี้เป็นการสดุดีพ่อ
ผู้เขียนรู้สึกว่าตนเองได้รับโอกาสอันดีและท้าทายที่สุดในชีวิต ในการเป็นลูกแม่กับพ่อ โดยเฉพาะแม่
ในโอกาสเดียวกันนี้ นอกเหนือจากแม่แล้ว ผู้เขียนขอขอบพระคุณบุคคลต่อไปนี้เป็นพิเศษ ในฐานะผู้มีส่วนให้โอกาสและการสนับสนุนทางการศึกษาและการทำงานแก่ผู้เขียน
- คุณสายสุณีย์ เพิ่มทรัพย์
- พี่แน็ต - คุณศศิกาญจน์ เอี่ยมพรชัย
- พี่นุ้ย - อาจารย์กฤตยา อกนิษฐ์
- อาจารย์สุธิดา กัลยาณรุจ
- อาจารย์สมพร ฟูราจ
- อาจารย์ศิรินทร์ ใจเที่ยง
- อาจารย์พนิดา ฐปนางกูร
- สาขาวิชาการละคอน คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
- อาจารย์ ดร. ชุติมา ประกาศวุฒิสาร
- ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร. ตรีศิลป์ บุญขจร
- หลักสูตรปริญญาเอกสาขาวรรณคดีและวรรณคดีเปรียบเทียบ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
แม่มีความหมายและความสำคัญมากต่อชีวิต เพราะแม่คือคนที่ผู้เขียนเกลียดที่สุด และรักที่สุด โดยผู้เขียนเคยบอกให้แม่รับรู้แล้ว ดังนั้น ผู้เขียนจึงรู้ได้เป็นอย่างดีว่าตนเองรักแม่ที่สุด และเป็นลูกที่ดีและเลวของแม่ด้วยเหตุผลนี้
ผู้เขียนขอย้ำสิ่งที่เคยกล่าวไปแล้ว นั่นคือขอให้กำลังใจคนที่ไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่ หรือไม่มีพ่อแม่อยู่ด้วย หรือพ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงดู ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ ผู้เขียนมองว่าคนทุกคนมีพ่อมีแม่อย่างแน่แท้ที่สุด และพ่อแม่ของเราก็ไม่จำเป็นต้องเหมือนพ่อแม่ของใครต่อใคร หรือไม่จำเป็นต้องมีชีวิต หรือใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเรา น่าทึ่งออกที่ใครสักคนเติบโตขึ้นมาได้อย่างไม่มีพ่อมีแม่อยู่ด้วย ในครรลองชีวิตที่เป็นคุณต่อตนเองและคนอื่นๆ และในเมื่อคนเราไม่อาจห้ามความเกลียดได้ ผู้เขียนจึงคิดว่าเราควรรักพ่อแม่อย่างที่ท่านเป็น เพื่อให้เกลียดท่านน้อยที่สุดจนถีงขั้นไม่ได้เกลียดเลย และเพื่อให้ตัวเราเกลียดตัวเองน้อยที่สุดด้วย รวมทั้งเกิดความเข้าใจได้ว่าแม่ไม่จำเป็นต้องแบกรับบทบาทของผู้ให้การปกป้องดูแลอย่างสมบูรณ์แบบ ตามที่คนส่วนใหญ่ในสังคมกำหนดไว้ให้เป็นภาระอันหนักอึ้ง
ผู้เขียนโชคดีที่ได้อยู่กับแม่ มีแม่เลี้ยงดู และทำสิ่งขัดใจแม่ได้มากมายโดยไม่ให้แม่เดือดร้อน เรารู้ดีว่าต่างทำร้ายกันและด้วยคำพูดอยู่เสมอมา ทั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ ขณะเดียวกันผู้เขียนก็แสดงให้แม่รู้เสมอว่ารักท่าน สิ่งที่เป็นความสำเร็จทั้งปวงของผู้เขียนล้วนมีที่มาจากแม่เป็นสำคัญ ส่วนพ่อนั้นมีชีวิตอยู่กับผู้เขียนไม่นานนัก และมีเกียรติประวัติทางการเรียนและการงานอันน่าปรารถนา ตามค่านิยมของกลุ่มคนและสังคมที่มุ่งให้ความสำคัญต่อเรื่องการศึกษา ซึ่งส่งผลมาถึงผู้เขียนในแง่การคำนึงถึงเรื่องความต้องการในการเรียนรู้ของตัวเอง ผู้เขียนหวังให้ส่วนนี้เป็นการสดุดีพ่อ
ผู้เขียนรู้สึกว่าตนเองได้รับโอกาสอันดีและท้าทายที่สุดในชีวิต ในการเป็นลูกแม่กับพ่อ โดยเฉพาะแม่
ในโอกาสเดียวกันนี้ นอกเหนือจากแม่แล้ว ผู้เขียนขอขอบพระคุณบุคคลต่อไปนี้เป็นพิเศษ ในฐานะผู้มีส่วนให้โอกาสและการสนับสนุนทางการศึกษาและการทำงานแก่ผู้เขียน
- คุณสายสุณีย์ เพิ่มทรัพย์
- พี่แน็ต - คุณศศิกาญจน์ เอี่ยมพรชัย
- พี่นุ้ย - อาจารย์กฤตยา อกนิษฐ์
- อาจารย์สุธิดา กัลยาณรุจ
- อาจารย์สมพร ฟูราจ
- อาจารย์ศิรินทร์ ใจเที่ยง
- อาจารย์พนิดา ฐปนางกูร
- สาขาวิชาการละคอน คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
- อาจารย์ ดร. ชุติมา ประกาศวุฒิสาร
- ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร. ตรีศิลป์ บุญขจร
- หลักสูตรปริญญาเอกสาขาวรรณคดีและวรรณคดีเปรียบเทียบ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
0 Comments:
Post a Comment
<< Home