ขอขอบคุณผู้ชมและผู้ให้การสนับสนุน “จากเซานา ’52”
สืบเนื่องจากการแสดงเดี่ยว "จากเซานา '52 " ผู้เขียนขอขอบคุณ อาจารย์ ดร. ชุติมา ประกาศวุฒิสาร, ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร. ตรีศิลป์ บุญขจร, ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร. จาตุรี ติงศภัทิย์, คุณจารุรัตน์ เทศลำใย, หลักสูตร ป.เอก วรรณคดีและวรรณคดีเปรียบเทียบ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ศูนย์วรรณคดีศึกษา คณะอักษรศาสตร์ จุฬาฯ, อาจารย์ดังกมล ณ ป้อมเพชร, คุณสร้างสรรค์ สันติมณีรัตน์, นิตยสารสตาร์พิคส์, รายการแซทแอนด์ซัน, สำนักงานจัดการอาคารบรมราชกุมารี คณะอักษรศาสตร์ จุฬาฯ และผู้ชมผู้ติดตามและให้ความสนใจต่อการแสดงนี้ รวมถึงผู้ให้การสนับสนุนทุกท่าน
การแสดงครั้งนี้มีความพิเศษสำหรับผู้เขียน ดังที่ผู้เขียนบอกแก่ผู้ชมในวันนั้นว่าคงจดจำไปตลอดชีวิต เนื่องจากเป็นการแสดงที่มีผู้ชมเพียงคนเดียว ผู้ชมคนนั้นคือคุณสร้างสรรค์ สันติมณีรัตน์ อย่างไรก็ตามผู้เขียนไม่ได้ถือเอาจำนวนผู้ชมเป็นสิ่งบั่นทอนแรงใจในการสร้างสรรค์งานครั้งนี้ ก่อนหน้าการแสดงผู้เขียนได้รับคำตอบจากผู้ชมหลายท่านที่ผู้เขียนเชิญไปโดยตรง และทราบว่าท่านเหล่านั้นอาจไม่สะดวกมาชม และคณาจารย์ก็ติดธุระจำเป็นและเจ็บป่วย ผู้เขียนขอขอบคุณคุณสร้างสรรค์และทุกท่านอีกครั้งไว้ ณ ที่นี้
นอกจากนั้น วันเวลาการแสดงก็ไม่สะดวกสำหรับผู้ชมส่วนใหญ่ที่กำลังสอบ อย่างไรก็ตามผู้เขียนจำเป็นต้องรีบจัดแสดงในช่วงเวลาก่อนปิดภาคเรียน เพื่อผลในการเขียนบทความที่มีการแสดงนี้เป็นส่วนหนึ่งในกระบวนการศึกษา โดยคาดว่าอาจจัดการแสดงนี้อีกในอนาคต เนื่องจากมีกลุ่มผู้ชมที่ทราบข่าวจากสื่อสอบถามผู้เขียนหลังจากวันแสดงแล้ว และผู้เขียนเห็นว่าการแสดงนี้มีส่วนสำคัญในการเขียนตัวบท ซึ่งเมื่อจัดการแสดงแล้วก็ตระหนักว่าสมควรนำเสนออีก
และผู้เขียนขอร่วมเผยแพร่การแสดงเดี่ยวเรื่อง “พุดเดิ้ลน้อยทาโร่” ของคุณสร้างสรรค์ สันติมณีรัตน์ ไว้ล่วงหน้าด้วย ณ โอกาสนี้ จากการพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับคุณสร้างสรรค์ ทราบว่าคุณสร้างสรรค์จะเสนอการแสดงเรื่องนี้อีกในอนาคต ขอเชิญท่านผู้ชมติดตามรายละเอียดในโอกาสต่อไป
ในที่นี้ผู้เขียนขอขอบคุณอย่างยิ่งต่อนิตยสารสตาร์พิคส์ และรายการวิทยุแซทแอนด์ซัน ที่กรุณาเผยแพร่ข่าวการแสดงของผู้เขียน และพร้อมกันนี้ก็ต้องขออภัยที่ส่งข่าวการแสดงให้ท่านในช่วงเวลากระชั้น จนเกิดข้อจำกัดต่อช่วงเวลาการเผยแพร่ข่าวตามการปิดต้นฉบับ ดังที่ผู้ชมบางท่านสอบถามจากผู้เขียนในกิจกรรมลานดารา ที่หอภาพยนตร์แห่งชาติ เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา และผู้เขียนขอน้อมรับข้อบกพร่องนี้ไว้ เหตุที่ผู้เขียนส่งข่าวการแสดงให้นิตยสารสตาร์พิคส์ล่าช้า เนื่องจากผู้เขียนรอการตอบรับการเสนอบทความในการประชุมฯ ก่อน แล้วจึงดำเนินการจัดกิจกรรมการแสดงนี้ได้ ซึ่งมีความจำเป็นเกี่ยวกับช่วงเวลาก่อนปิดภาคเรียน ส่วนรายการวิทยุแซทแอนด์ซันนั้น ผู้เขียนส่งข่าวไปทางไปรษณีย์ที่ตู้ ปณ. ประจำรายการ ซึ่งมีข้อจำกัดเรื่องเวลาการไขตู้ ปณ.
ในฐานะนักแสดงอิสระคนหนึ่ง ผู้เขียนมีความสุขต่อการเสนอผลงานครั้งนี้ เมื่อประเมินตนเองในการทำงาน ผู้เขียนยังไม่พอใจนักต่อการแสดงที่เสนอไป เหตุสำคัญมาจากความเจ็บป่วยเกี่ยวกับระบบหายใจที่เกิดขึ้นนานเป็นอาทิตย์ และหายป่วยไม่ทันวันแสดง จนส่งผลต่อการใช้เสียง นับว่าโชคยังดีที่เมื่อเริ่มแสดงแล้วเสียงก็ค่อยๆ คืนมาพอใช้ได้ และหลังจากแสดงแล้ว คอก็หายเป็นปกติ และเสียงคืนกลับมา นับเป็นสิ่งที่ผู้เขียนประหลาดใจ อย่างไรก็ดี สิ่งดังกล่าวไม่อาจถือเป็นเหตุผลแก้ตัวเรื่องการแสดง ส่วนที่ผู้เขียนพอใจคือการใช้พื้นที่ในห้อง ๗๐๗ อันเป็นห้องประชุมขนาดกลาง ปูพื้นไม้ปาร์เก โต๊ะจัดเรียงล้อมเป็นวงรีรูปเลข 0 อารบิค มีพื้นที่ว่างภายในกว้างพอประมาณซึ่งใช้สำหรับแสดง และบนโต๊ะประชุมโดยรอบมีไมโครโฟนวางเป็นระยะ พื้นที่ที่จัดไว้ในลักษณะดังกล่าวตอบสนองการแสดงเรื่องนี้ตามมุมมองของผู้เขียน
สิ่งสำคัญอีกส่วนหนึ่งในการเสนองานนี้ คือการผลิตตัวบทละคอนเรื่อง “จากเซานา ’52” ที่ใช้ประสบการณ์ชีวิตของผู้เขียนเป็นวัตถุดิบสำคัญ และในโอกาสนี้ผู้เขียนขอรำลึกถึงและขอบพระคุณครูผู้ให้ความรู้ด้านการเขียนบทละคอน คือครูวันดี – อาจารย์วันดี ลิมปิวัฒนา ผู้ล่วงลับ ที่ผู้เขียนเคารพอย่างยิ่ง รวมถึงครูติ๋ม – อาจารย์สมพร โถปัญญา ฟูราช และครูจิ๋ม – อาจารย์สุธิดา กัลยาณรุจ ผู้ถือเป็นซูเปอร์ไวเซอร์ของผู้เขียนในช่วงการทำงานวิชาการการละคอน ส่วนที่น่าพอใจในบทละคอนเรื่องนี้ถือเป็นการมอบความชื่นชมรวมไปถึงครูทั้งสามท่าน และส่วนใดในบทละคอนที่เป็นส่วนที่ยังไม่น่าพอใจ ถือเป็นส่วนที่ผู้เขียนขอน้อมรับไว้เพื่อการปรับปรุงและพัฒนาต่อไป
การแสดงครั้งนี้มีความพิเศษสำหรับผู้เขียน ดังที่ผู้เขียนบอกแก่ผู้ชมในวันนั้นว่าคงจดจำไปตลอดชีวิต เนื่องจากเป็นการแสดงที่มีผู้ชมเพียงคนเดียว ผู้ชมคนนั้นคือคุณสร้างสรรค์ สันติมณีรัตน์ อย่างไรก็ตามผู้เขียนไม่ได้ถือเอาจำนวนผู้ชมเป็นสิ่งบั่นทอนแรงใจในการสร้างสรรค์งานครั้งนี้ ก่อนหน้าการแสดงผู้เขียนได้รับคำตอบจากผู้ชมหลายท่านที่ผู้เขียนเชิญไปโดยตรง และทราบว่าท่านเหล่านั้นอาจไม่สะดวกมาชม และคณาจารย์ก็ติดธุระจำเป็นและเจ็บป่วย ผู้เขียนขอขอบคุณคุณสร้างสรรค์และทุกท่านอีกครั้งไว้ ณ ที่นี้
นอกจากนั้น วันเวลาการแสดงก็ไม่สะดวกสำหรับผู้ชมส่วนใหญ่ที่กำลังสอบ อย่างไรก็ตามผู้เขียนจำเป็นต้องรีบจัดแสดงในช่วงเวลาก่อนปิดภาคเรียน เพื่อผลในการเขียนบทความที่มีการแสดงนี้เป็นส่วนหนึ่งในกระบวนการศึกษา โดยคาดว่าอาจจัดการแสดงนี้อีกในอนาคต เนื่องจากมีกลุ่มผู้ชมที่ทราบข่าวจากสื่อสอบถามผู้เขียนหลังจากวันแสดงแล้ว และผู้เขียนเห็นว่าการแสดงนี้มีส่วนสำคัญในการเขียนตัวบท ซึ่งเมื่อจัดการแสดงแล้วก็ตระหนักว่าสมควรนำเสนออีก
และผู้เขียนขอร่วมเผยแพร่การแสดงเดี่ยวเรื่อง “พุดเดิ้ลน้อยทาโร่” ของคุณสร้างสรรค์ สันติมณีรัตน์ ไว้ล่วงหน้าด้วย ณ โอกาสนี้ จากการพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับคุณสร้างสรรค์ ทราบว่าคุณสร้างสรรค์จะเสนอการแสดงเรื่องนี้อีกในอนาคต ขอเชิญท่านผู้ชมติดตามรายละเอียดในโอกาสต่อไป
ในที่นี้ผู้เขียนขอขอบคุณอย่างยิ่งต่อนิตยสารสตาร์พิคส์ และรายการวิทยุแซทแอนด์ซัน ที่กรุณาเผยแพร่ข่าวการแสดงของผู้เขียน และพร้อมกันนี้ก็ต้องขออภัยที่ส่งข่าวการแสดงให้ท่านในช่วงเวลากระชั้น จนเกิดข้อจำกัดต่อช่วงเวลาการเผยแพร่ข่าวตามการปิดต้นฉบับ ดังที่ผู้ชมบางท่านสอบถามจากผู้เขียนในกิจกรรมลานดารา ที่หอภาพยนตร์แห่งชาติ เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา และผู้เขียนขอน้อมรับข้อบกพร่องนี้ไว้ เหตุที่ผู้เขียนส่งข่าวการแสดงให้นิตยสารสตาร์พิคส์ล่าช้า เนื่องจากผู้เขียนรอการตอบรับการเสนอบทความในการประชุมฯ ก่อน แล้วจึงดำเนินการจัดกิจกรรมการแสดงนี้ได้ ซึ่งมีความจำเป็นเกี่ยวกับช่วงเวลาก่อนปิดภาคเรียน ส่วนรายการวิทยุแซทแอนด์ซันนั้น ผู้เขียนส่งข่าวไปทางไปรษณีย์ที่ตู้ ปณ. ประจำรายการ ซึ่งมีข้อจำกัดเรื่องเวลาการไขตู้ ปณ.
ในฐานะนักแสดงอิสระคนหนึ่ง ผู้เขียนมีความสุขต่อการเสนอผลงานครั้งนี้ เมื่อประเมินตนเองในการทำงาน ผู้เขียนยังไม่พอใจนักต่อการแสดงที่เสนอไป เหตุสำคัญมาจากความเจ็บป่วยเกี่ยวกับระบบหายใจที่เกิดขึ้นนานเป็นอาทิตย์ และหายป่วยไม่ทันวันแสดง จนส่งผลต่อการใช้เสียง นับว่าโชคยังดีที่เมื่อเริ่มแสดงแล้วเสียงก็ค่อยๆ คืนมาพอใช้ได้ และหลังจากแสดงแล้ว คอก็หายเป็นปกติ และเสียงคืนกลับมา นับเป็นสิ่งที่ผู้เขียนประหลาดใจ อย่างไรก็ดี สิ่งดังกล่าวไม่อาจถือเป็นเหตุผลแก้ตัวเรื่องการแสดง ส่วนที่ผู้เขียนพอใจคือการใช้พื้นที่ในห้อง ๗๐๗ อันเป็นห้องประชุมขนาดกลาง ปูพื้นไม้ปาร์เก โต๊ะจัดเรียงล้อมเป็นวงรีรูปเลข 0 อารบิค มีพื้นที่ว่างภายในกว้างพอประมาณซึ่งใช้สำหรับแสดง และบนโต๊ะประชุมโดยรอบมีไมโครโฟนวางเป็นระยะ พื้นที่ที่จัดไว้ในลักษณะดังกล่าวตอบสนองการแสดงเรื่องนี้ตามมุมมองของผู้เขียน
สิ่งสำคัญอีกส่วนหนึ่งในการเสนองานนี้ คือการผลิตตัวบทละคอนเรื่อง “จากเซานา ’52” ที่ใช้ประสบการณ์ชีวิตของผู้เขียนเป็นวัตถุดิบสำคัญ และในโอกาสนี้ผู้เขียนขอรำลึกถึงและขอบพระคุณครูผู้ให้ความรู้ด้านการเขียนบทละคอน คือครูวันดี – อาจารย์วันดี ลิมปิวัฒนา ผู้ล่วงลับ ที่ผู้เขียนเคารพอย่างยิ่ง รวมถึงครูติ๋ม – อาจารย์สมพร โถปัญญา ฟูราช และครูจิ๋ม – อาจารย์สุธิดา กัลยาณรุจ ผู้ถือเป็นซูเปอร์ไวเซอร์ของผู้เขียนในช่วงการทำงานวิชาการการละคอน ส่วนที่น่าพอใจในบทละคอนเรื่องนี้ถือเป็นการมอบความชื่นชมรวมไปถึงครูทั้งสามท่าน และส่วนใดในบทละคอนที่เป็นส่วนที่ยังไม่น่าพอใจ ถือเป็นส่วนที่ผู้เขียนขอน้อมรับไว้เพื่อการปรับปรุงและพัฒนาต่อไป
